Eerste anderhalve week in Kisumu

De reis van Amsterdam naar Kisumu was goed verlopen. We vlogen om 20.40 uur vanuit Amsterdam naar Nairobi. De reis duurde 8,5 uur. We kregen al snel genoeg toen we in de lucht zaten ons avondeten. De rijst smaakte nog wel, maar de rest was echt niet te eten. Na het eten heb ik bijna de hele reis geslapen. De vliegreis ging daarom snel voorbij. Ik werd wakker omdat ze ontbijt kwamen brengen en na het ontbijt gingen we al snel landen. Op het vliegveld in Nairobi moesten we opnieuw inchecken voor de vlucht naar Kisumu.

Steven (onze begeleider) kwam ons in Kisumu op het vliegveld halen. Hij bracht Roos en mij naar ons verblijf met de auto. Daardoor konden we nog wat van de omgeving zien. Ik had nog nooit zoiets gezien. Het was een en al drukte op straat. Mensen die zelfs aan de straat aan het koken waren. Er waren grote zandwegen en veel motors. Ik moest er gewoon even aan wennen hoeveel zwarte mensen ik zag. Zoiets had ik nog nooit gezien.

Ik kwam om 4 uur aan bij Young Generation Centre, dit verliep niet heel erg goed. Ik moest nog aan alles wennen en ik had een enorme cultuurshock. Het liefst draaide ik me om, om regelrecht weer naar huis te gaan. Maar dat ging helaas niet, het voelde alsof ik hier vanaf nu was opgesloten voor een maand en geen weg terug was. Roos en ik bleven elkaar maar aankijken met een gezicht: waar zijn we nu weer beland? De douche deed het niet, de wc spoelde niet door en de bedden waren vies. Alles viel een beetje tegen en ik was als de dood voor al die insecten die rond liepen. Ze zaten overal. Op mijn bed, op de wc en in de douche! Ook zat alles onder het zand en durfde ik niks uit mijn koffer te halen. Ik was veel te bang dat het vies zou worden of dat er insecten in zouden kruipen. Nu, inmiddels na 1,5 week, laat ik alles rondslingeren, jaag ik de insecten weg met mijn eigen handen en zit ik zelf onder het zand. Zelfs tijdens het douche krijg ik de zand er niet meer vanaf. De douches zijn overigens koud. Ze hebben hier geen warm water.

Ik deel een 3-persoons kamer met Roos. In die kamer zit een wc en douche. Aan de kamer grenzend is een dineer kamer en daaraan grenzend de woonkamer van onze gastvrouw Seline. Nadat we onze spullen in onze kamer hadden neer gezet mochten we in de woonkamer van Seline zitten. Ze vertelde ons dat we ons vrij moesten voelen en dat we alles konden doen wat we wilden. Daarna zijn we wat rond gaan lopen op het terrein. Roos en ik mochten van niemand wat doen, terwijl wij overal wilde helpen. Ze pakte meteen een stoel voor ons en we moesten maar gewoon gaan zitten. Ze stonden zelfs voor ons op zodat we konden gaan zitten. Het was niet fijn. Het voelde alsof we zelf te lui waren om iets te doen. ’S Avonds toen we gingen slapen voelde ik me niet fijn. Ik wist gewoon echt niet of ik dit wel een maand zou gaan volhouden. Ik voelde me helemaal niet thuis hier. Verder voelde ik me heel vies, aangezien de douche kapot was en we niet konden douche na onze lange reis.

De tweede dag verliep een stuk beter. Na een nachtje slapen werd ik uitgerust wakker. De douche werd die middag gemaakt zodat we ons eindelijk konden douche. Verder hebben we die dag niet veel gedaan. Alleen wat rondgelopen en niks doen. Ik begon me steeds meer te irriteren dat ik niks mocht doen. Ik wilde gewoon wat te doen hebben. ’s Avonds met avondeten hadden Roos en ik ook totaal geen honger. Maar onze gastvrouw Seline dwong ons om meer te eten. Ze vond het niet gezond als we zo weinig aten en we moesten zelfs dik naar huis van haar. Eeehmm No!

De volgende ochtend kregen we brood met aardappelen(!!) als ontbijt. Ik kan ’s ochtends prima eten, maar aardappelen gaat te ver. Gelukkig konden we dit wel gewoon laten staan. Maar ik vond het wel een beetje zonde. We zijn die dag met twee Keniaanse jongens, Herold en Lamick, mee geweest op de vrachtwagen. Ze vervoeren bouwmaterialen naar bouwplaatsen, dus dit was voor ons wel interessant. We moesten vroeg opstaan, want om 8 uur moesten we klaar staan om te vertrekken. Uiteindelijk vertrokken we om 9 uur. Schijnbaar heel normaal dat de tijd uit kan lopen. We waren net onderweg toen blijkbaar de vrachtwagen kapot ging, dus moesten we eerst naar de garage om hem te maken. Hier hebben we Violet ontmoet. Een vrolijke Keniaanse vrouw die op en top verzorgd was. Die zie je hier niet veel. Maar ik geloof dat het een rijke meid was. Ze was helemaal enthousiast om ons te zien. We waren gelijk haar vrienden en ze nam ons mee om ons aan haar vriendin voor te stellen en haar bedrijf te laten zien. Daarna moesten we met haar op de foto en wilde ze onze nummers. Ik kreeg een beetje de indruk dat het kwam omdat we blank zijn. Herold kwam ons even later weer met de vrachtwagen ophalen en zijn we de rest van de dag met hem mee gereden over het platteland. Het was indrukwekkend om te zien hoe die mensen daar leven. Zo primitief! We waren pas om 19.00 uur klaar en zijn naar de stad gereden om een frietje te gaan eten.

Op zondag zijn we naar het Victoria meer gegaan met Herold en zijn vriend Daniël. Daar was een feest op het strand. We hadden onderweg bier en friet gehaald en in de auto bij het meer opgegeten en gedronken. We zagen een stukje verderop de mensen feesten, maar we mochten er niet heen. We moesten eerst ons bier en friet ophebben omdat de mensen daar dit niet konden betalen. Dus moesten we er maar niet mee te koop lopen. Toen we het op hadden mochten we nog steeds niet de auto uit. De zon was namelijk nog te fel zeiden ze. De mensen waren bij het meer aan het dansen en wij mochten alleen maar kijken. Heel frustrerend! Na een uur mochten we eindelijk de auto uit. We hebben met Daniël rondgelopen. Herold was ineens weg. Het zag er mooi uit bij het meer.
Onderweg naar huis kwamen we een meisje tegen, helemaal alleen op de weg. Ze was aan het huilen. Herold en Daniël zeiden dat ze in moest stappen en dat hun haar wel thuis zouden brengen. Ze bleek bijna verkracht te zijn, ze kon net op tijd ontsnappen. Ze kwam naast me zitten op de achterbank en zag er erg bang en van slag uit. Heel zielig. Maar we hebben haar veilig thuis gebracht.

Afgelopen week zijn we boeken gaan kopen voor de basisschool van het sponsorgeld. We gingen naar een boekenwinkel. Deze boekenwinkel hadden we toch wel echt heel anders voorgesteld. Het was meer een magazijn. En dan nog erger… De volgende dag hebben we deze boeken aan de basisschool gegeven. Ze waren erg blij met de boeken. Steven heeft voor ons van het overige geld boeken gekocht voor Kristine en Ibrahim zodat hun naar de middelbare school kunnen. Deze hebben we ook gelijk de volgende dag gegeven. Ze konden daarna gelijk naar school. We hebben hun uitgezwaaid. Erg leuk om die vrolijke gezichten te zien.

Ook heb ik afgelopen week voor de eerste keer voor een klas gestaan om les te geven. Rekenles aan klas 4 dus dit kon ik nog wel. Het was heel erg leuk om te doen. De kinderen deden allemaal goed mee en wilde me allemaal het goede antwoord vertellen nadat ik een sommetje op het bord had geschreven.